Een zoon kan zijn moeder verlaten, maar een moeder verlaat nooit haar zoon.
Ze is hem blijven opzoeken
© Unsplash / Mali Desha
Morgen komt hij vrij. Elke zaterdag gaat ze bij hem op bezoek. Al negen jaren lang. Ze stort geld voor zijn kantine, stuurt een kaartje op zijn verjaardag.
Toen ze zes jaar geleden te horen kreeg dat ze borstkanker had, vertelde ze het hem vanop de plastic stoeltjes in de bezoekerszaal. Een jaar later en een borst minder, zat ze er nog steeds elke zaterdag. Hij is de enige die overblijft voor haar en zij voor hem.
“Ik ben van de idee dat heel wat zaken verzacht worden met chocolade.” -
Ondanks alles wat hij heeft gedaan en niet heeft gedaan, alle verjaardagen die hij heeft gemist, alle kerstdagen waarop ze alleen zat. Ondanks alle tijd die zij mee heeft geboet voor zijn fouten. Ondanks die negen jaren is ze hem blijven opzoeken.
Ook als ze niets tegen elkaar te zeggen hadden, of zij in haar woede zat, in haar verdriet of in haar eenzaamheid. “Een zoon kan zijn moeder verlaten, maar een moeder verlaat nooit haar zoon”, zucht ze.
Een pakkende column van Kaat Hermans (straathoekwerker in Gent) op sociaal.net