Hulpverleners hebben nooit een groot verschil gemaakt
Nick De Ridder (34) bracht bijna zijn hele jeugd in de jeugdhulp door. Nadien zat hij negen jaar in de gevangenis. Vandaag gaf hij zijn leven een nieuwe draai en heeft hij één belangrijke boodschap: het kan anders.
Foto: © Sociaal.Net / Lisa Develtere
Niemand hoorde me
Toen ik nog in de wieg lag, kwam ik al in de jeugdhulp terecht. Mijn ouders waren allebei drugsverslaafd. Mijn moeder was in de handen van mannen die haar prostitueerden. Ze was continu op de dool. Mijn vader was regelmatig in opname of hij zat in de gevangenis.
‘Ik liep weg van huis omdat ik bang was van mijn vader.’
Wanneer ik negen was, kreeg mijn vader het hoederecht en ging ik weer bij hem wonen. Hij had een relatie met een lieve vrouw. Heel even had ik een stabiele thuissituatie. Maar dat liedje duurde niet lang.
Al snel herviel hij in oude gewoontes: drugs, agressie, emotionele terreur. Wanneer mijn stiefmoeder na twee jaar wegvluchtte, stond ik er helemaal alleen voor. Ik kreeg geen kleren, geen eten. Naar school gaan hoefde niet.
Ik liep regelmatig weg van huis omdat ik bang was van mijn vader. Hij ging me niet eens zoeken. Ik was vaak meerdere dagen weg. De politie vond me op een nacht tussen de sparren naast een weg, volledig onderkoeld.
Het was allemaal een schreeuw om hulp, maar niemand hoorde me.
…
vzw Rebron
Vanuit het besef dat het anders moet heeft Nick Vzw Rebron opgericht. "We moeten met jongeren uit de jeugdhulp rond hun talenten aan de slag gaan. Ik wil daarom graag een systeem van ervaringsdeskundige buddycoaches opzetten."
